Weekend 5. (Dag 31 - 32)

Baños, we hebben veel over je gehoord. Net als dat Montañita de grote broer van Canoa was, hebben wij vernomen dat jij de grote broer van Mindo moest zijn. Na het commentaar van Aldert op mijn reisverslag (Mindo ligt volgens hem niet in de échte Jungle, die begint pas bij Baños), op naar de echte Jungle. Baños, de hoge verwachtingen moet je waar gaan maken. Niet alleen Aldert en Andrea raadden deze stad aan, maar ook Michelle, Anouk, Nicholas en Jarno waren destijds al ontzettend enthousiast. Op naar Baños dus!

Vrijdagavond, na de tweede zwemles de Ecovia-bus genomen richting Quitumbe voor een nieuw weekend ontspanning. Met Tiemen, Guus, Tessa en Elise op naar de echte jungle. Hooggespannen verwachtingen, met als kers op de taart mijn plan om te gaan bungeejumpen. Naast de plannen om te mountainbiken, raften en ziplinen waren er ook plannen gemaakt om te relaxen in één van de vele hotsprings van vulkaanwater die Baños rijk moest zijn. We zullen zien wat er allemaal waarheid gaat worden van de plannen die gemaakt zijn. 

Zonder bustickets, zonder voorbereiding en zelfs zonder reisgids belandden wij op Quitumbe na een uurtje verveling in de Ecovia. Rond een uurtje of half 9 in de rij gaan staan bij één de onnozel veel busmaatschappijen die ons naar Baños konden brengen. Eerst volgende bus die voor de drie uur durende trip naar onze eindbestemming in aanmerking kwam ging om 21.40 uur. Uurtje wachten dus.. En wat doen toeristen die een uurtje moeten wachten? Juist! Afdingen bij de vele eet kraampjes die Quitumbe rijk is. Want als gierige hollander gecombineerd met blanke toerist wil je niet afgezet worden voor je flesje water en pakje kauwgom. Het werd uiteindelijk toch een overwinning voor de verkopers, jammer jongens! Op naar de bus, ogen dicht en wakker worden in de jungle was mijn plan.

En zo het geschiedde! Jochem werd weer eens wakker op de plaats van bestemming, wederom een hele busreis geslapen. Ook al was het ditmaal slechts drie uurtjes, toch heb ik weer de hele weg gedroomd over het fijne leventje dat ik zo mis in Nederland. 

Vrijdagavond nog steeds, dus gauw een hostel opgezocht! Hostal Transylvania, wat in eerste instantie ons beoogde hostel moest worden was vol.. De buren proberen! Een ontzettend aardige man deed open, we waren meer dan welkom. Een 5 persoonskamer, drie losse bedden en een stapelbed. $8 per nacht per persoon. Waarom niet? Ons eigen dakterras bood uitzicht over het stadje Baños, de jungle op de achtergrond en verlichtte christuskruizen boven op de bergtoppen verraadde hoe hoog de bergen om ons heen moesten zijn. Gauw slapen, morgen de eerste dag extreme sporten.

Wakker! 9 uur alweer? Jeetje, we hebben zoveel plannen voor vandaag! Gauw opfrissen, aankleden en op jacht naar een ontbijtje. Na het ontbijt bleek de brug voor het bungeejumpen zo goed als om het hoekje te zijn, dus daar eerst maar eens een kijkje genomen. Blijkbaar was het nog te vroeg, er werd namelijk nog niet gesprongen. Maar boy oh boy, wat was dat ding hoog. Een voorbijganger wist mij te vertellen dat de brug ommenabij de 100 meter hoog moest zijn. Moest ik daar van af springen? Ik ook met mijn grote bek! Maar wie A zegt, moet B zeggen.. Dus ik bleef bij m´n standpunt en ´s middags was het zover. Na een kort bezoekje aan Casa de Arbol, een schommel boomhut boven op de bergtoppen, was het zover. Voor $20 mocht ik mijzelf de afgrond in gooien, waarop ik vervolgens schommelend onder de brug een fantastisch uitzicht had op de rivier en bergvoeten die om Baños heen gegroeid waren. Watervallen, inheemse plantensoorten, bijzondere vogels, ik voelde me eventjes één met de natuur. Wauw, wat een ervaring. Voor een kleine 2 minuten mocht ik Baños ervaren aan een touw, bungelend onder een brug van 100 meter hoogte. Een ervaring die niemand mij meer af zal pakken, het was de $20 meer dan waard! 

Met knikkende knieën boven gekomen, bleek dat de amigo´s onder de indruk waren. Ook al had ik ze van te voren verteld dat ik mij voor de derde keer de afgrond in zou storten, ze waren toch verbaasd over het feit dat iemand zich vrijwillig naar beneden laat gooien. Adrenalinejunkie, ergens klinkt het toch heerlijk in mijn oren. De rest vind het helaas minder indrukwekkend klinken, dus we gingen maar te fiets de bergen bekijken. Mountainbikes onder de kont, helmpjes op! Over de weg fietsen, auto´s van alle kanten en te veel natuur om in één oogopslag waar te nemen. Ik vind het fietsen in Nederland al verschrikkelijk, laat staan in een heuvellandschap. Maar goed, samen spelen.. samen delen.. Na een klein half uur begon ik er toch de lol van in te zien, bergafwaarts ging je te fiets misschien wel harder dan de auto´s. Het gaf opnieuw een behoorlijk adrenaline kick, kom maar op bergen dacht ik. Het kon niet hard genoeg, elke afdaling wilde ik sneller. Je raad het dan ook al, het moet een keer fout gaan.. Dit keer alleen niet, het ging perfect! Haha, fietsen als Nederlander in de bergen. Als een kind in de snoepwinkel, de wereld eromheen kan hem gestolen worden. Zo de watervallen voor mij ook, die had ik inmiddels wel gezien. Gefocust op snelheid, minder aandacht voor de andere boys and girls en de auto´s in gaten houdend berg op, berg af..
Tot dat we zo´n 18 kilometer van Baños af bleken te zijn, toen was het minder leuk. We moesten ook nog terug drong het ineens tot ons allen door, nee shit! Samen met Guus, die mij trouwens enorm veel aan jou doet denken Cas, op zoek gegaan naar een auto met laadbak. We wilden echt niet terug fietsen, liften werd het plan. En zo geschiedde, Guus en ik bleken een sterrenteam, de eerste auto was het al raak. Achter in de bak op naar Baños, wat is het Ecuadoriaanse leven toch gastvriendelijk. De chauffeur vertelde mij dat hij toch die kant op moest, wat tevens voor hem de reden was om onze vergoeding van $5 niet eens aan te nemen. Op zoek naar voedsel, paar biertjes bij ons nieuwe hostel en gauw slapen. Morgen weer een dag!

Oh, Jochem.. Weer als laatste wakker, zelfs door de wekker van Tiemen heen geslapen en net op tijd voor het ontbijt dat Hostel Transylvania ons te bieden had. Desayuno Continental, zoals hier een ontbijt met twee broodjes en roerei genoemd wordt zat bij de overnachting inbegrepen. Niks op aan te merken, het was heerlijk en ging dan ook gemakkelijk mijn maag in. Plannen maken onder het ontbijt voor de komende dag. Raften? Nee, zijn we te laat voor! Ziplinen? Nee, zag er niet spectaculair genoeg uit! Relaxen? Ja, laten we naar een thermaal bad van water verwarmd door een vulkaan gaan. Na een paar potjes pool gespeeld te hebben met Guus en Tiemen vertrokken wij richting de thermale baden van El Salado. Water verwarmd door een vulkaan, koud water dat afkomstig is van gesmolten sneeuw, de baden hebben heel wat te bieden. Een ultiem middagje ontspanning alvorens het drukke leven van Quito weer opgezocht diende te worden. En wat was het lekker! Ontspanning all over, het was heerlijk. Ook al zag het water er ontzettend vies uit, ook al rook het water vaker naar riool dan naar zwembad, de ontspanning was er. Goed plan geweest van ons, heerlijk!

Na het ontspannen met de taxi terug naar Baños, gauw de spullen ophalen bij het hostel en een hamburger naar binnen schuiven. Met een goed gevulde maag op pad naar het terminal terrestre waar de bus ons al op stond te wachten. Om 17.20 uur richting Quito, aankomst verwacht rond 21.30 uur. Heerlijk op tijd, lekker in mijn eigen bed en klaar voor een nieuwe week met de dromen van de lokale dromers. Stoel 19, wees aardig voor me! Ik doe nu mijn ogen dicht, ik zal je beste vriend zijn tot ik weer in Quito ben! 

Chao Baños, saludos de nosotros! Holanda, ik mis je!