Weekend 6. (Dag 38 - 39)

Holanda, qué tal?

Een nieuw weekend, een nieuwe kans om te ontspannen zou je zeggen! Maar niets is minder waar, plannen voor dit weekend heb ik expres niet gemaakt. De weekenden die gaan komen hebben in de agenda een oranje kleurtje gekregen, de kleur van het logo van de Hanzehogeschool. Ja Anneke, wederom iets waar je trots op kan zijn. Met in mijn achterhoofd de projectbundels voor zowel de voetbalschool als de zwemschool werd ik zaterdag 6 december wakker. De 6e december, een nationale feestdag in Quito. Een feestdag die door niemand wordt gevierd vanwege de dag ervoor, op de 6e van december zijn alle inwoners brak en slapen ze uit. Voor mij een ideale start van de dag, eindelijk rustig in de straat. Goed geslapen, heerlijk wakker geworden.

Deze zaterdag had voor mij niets meer in petto dan alleen maar aan mijn bureautje, op mijn bed, aan de eetkamer tafel, op de bank, overal waar ik een tijdje lekker kon zitten tot ik een houten kont kreeg, aan mijn huiswerk te werken. Projectbundels, documentatie, interviews met Jesse en Aldert verwerken. Ik voelde me mijn eigen secretaresse, hier moet ik een oplossing voor vinden. Uitvoering en voor een groep staan, managen op de werkvloer, dat zijn mijn dingen. Het opschrijven, het verwoorden en verantwoorden van mijn acties en de acties die ik juist niet heb gedaan.. Kom op jongens, het is 2014! Hebben we hier nog niet iets op gevonden tegenwoordig?
Maar goed, je raad het vast al.. Deze zaterdag is dus de zwarte bladzijde uit mijn dagboek. Of beter gezegd, deze zaterdag is de het zwarte reisverhaal uit mijn online reislogger. Gauw vergeten en hopen dat de komende weekenden ik meer kan genieten van de vrijheid van het land Ecuador. Hanzehogeschool, je hebt me in de tang! 

Wat een verrassing, wakker worden met een appje van de boys! Tiemen en Guus zijn op het geniale idee gekomen om mijn weekendplannen in het water te laten vallen. Het appje dat Tiemen mij stuurde bevatte de vraag of ik zin had in een zondags tripje. Tuurlijk Tiemen, Jochem is de moeilijkste niet. Huiswerk aan de kant gegooid en zelfs volledig uit mijn gedachten verwijderd. Kleren aangeschoten en op naar Mitad del Mundo. 

Mitad del Mundo, een toeristische trekpleister net buiten de stadsgrenzen van Quito. Wat een bijzonder verhaal heeft dit stadje, als je het al een stadje mag noemen. Dit plekje ligt midden op de evenaar, de scheiding tussen het Noordelijk en Zuiderlijk halfrond. Op de evenaar sta je het dichtst bij de zon, waardoor het altijd warm is. Ook is het mogelijk om op de evenaar een verandering in de zwaartekracht te voelen, waardoor bijvoorbeeld zonder hulpstukken of het kapot tikken van het ei, een ei rechtop kan blijven staan. Dit is natuurlijk een uitdaging voor elke toerist, zo ook die van ons. Het heeft wat moeite mogen kosten, maar uiteindelijk is het me gelukt. Boven op een platte spijker lukte het om een ongekookt ei recht op te laten staan, bijzonder.. Toch ga ik in Nederland het ook eens proberen, ik denk namelijk nog steeds dat het gewoon een kwestie van evenwicht is en dat het niets te maken heeft met de Evenaar.. 

Maar goed, verder bleek de Evenaar niets meer dan een geel geverfde streep op de vloer te zijn waar veel toeristen op afkomen. Natuurlijk merk je niet veel, natuurlijk valt er niets te zien. Het idee dat je er geweest bent, daar doe je het voor.. Een desillusie rijker besloten we dat Mitad del Mundo niet onze volledige dagtrip mocht zijn, anders zouden we waarschijnlijk zwaar depressief thuis komen. Dus op naar ´s werelds grootste vulkaan krater.

Pululahua, de grootste dichtgegroeide vulkaan krater ter wereld volgens onze gids. Met een doorsnede van 4 kilometer ben ik haast geneigd de beste man op zijn woord te geloven. Maakt ook allemaal niet uit, wat een fantastisch idee. Een eeuwenoude gedoofde vulkaan, waarbij het gewoon echt mogelijk is om als Frodo uit Lord of the Rings de vulkaan afgrond in te kijken. Met een hele boel fantasie zou je zelfs de lava tot diep in het hart van de aarde nog kunnen zien borrelen. De ooit zo woeste en gigantische vulkaan Pululahua is gedoofd, gedoofd door zichzelf. Door het lava dat jaren, eeuwen, uit zijn vulkaanmond heeft gespoten heeft het zichzelf laten doven. Vulkaangrond is enorm vruchtbare grond, waardoor er grassen en boomsoorten zijn gaan groeien door de jaren heen. Inmiddels telt de vulkaankrater zo´n 100 inwoners, waarvan 12 kinderen aldus onze gids. Zonder telefonie, zonder televisie en zonder elektriciteit leven de mensen zelfvoorzienend in de krater. Afgezonder van de buitenwereld, enkel eens in de zoveel tijd godsdienstigen die het verhaal van God komen vertolken in de vallei. Een bijzondere gedachte, met een nog bijzonderdere setting. Wat een uitzicht vanuit boven.. Laaghangende, snel bewegende wolken maakten het tafereeltje af! Onze gids vertelde zelfs, rond 13.00 uur hangen de wolken iedere dag zo laag dat er vanaf boven af niets meer te zien valt in de krater. Dit duurt de hele dag voort, dus voor toeristen niets meer te zien. Bijzondere aan dit fenomeen? Het is dus ELKE DAG mistig in de krater! Zouden de inwoners elkaar uiterlijk wel kennen? Vraag voor de volgende bezoeker aan Pululahua, wij gaan terug naar Quito!

Busreisje, overstappen, busreis, overstappen, busreisje! Thuis bij Nidian en Jonathan, heerlijk zo´n huiswerk dagje doorbrengen in een andere setting dan de bedoeling was. Met een klein beetje schuldgevoel richting mijzelf gauw slapen, morgen is het maandag 8 december. En wat betekent 8 december? Nog twee weken precies voor ik in het vliegtuig naar Nederland stap..

Chao Holanda, hasta luego y saludos de nosotros!