Weekend 7. (Dag 45 - 46)

Kort, maar krachtig! Zo kan dit weekend wel omschreven worden. Een goed begin van het weekend, met een langdradig uiteinde. De afgelopen week lang uitgekeken naar wat de afsluitende trip moest worden. De zaterdag, een dag voor menig man (en tegenwoordig ook steeds meer vrouwen), die wordt gezien als de mooiste dag van de week. Zoals Acda en de Munnik ook zongen in het liedje Groen als Gras, zaterdag is daadwerkelijk de mooiste dag van de week. 

Zo mocht dit ook zo voor mij zijn dit weekend. Om 5.00 uur ging mijn wekker, moeiteloos stond ik 5.01 uur naast mijn bed. Een verschrikkelijke hekel heb ik aan opstaan, tenzij er iets leuks op het programma staat. Een beklimming van de Cotopaxi, vertrek 6.45 uur bij Restaurant Q in het uitgaanscentrum La Mariscal. 

6.40 stond ik daar, na een verschrikkelijk avontuur met een taxichauffeur die niet kon wisselen van $10. De reis zou $4 moeten kosten, maar de beste man had niet genoeg wisselgeld. Wat voor taxichauffeur ben je als je niet eens een $5 biljet en een $1 munt op zak hebt.. Maar goed, Elise heeft de taxi rit uiteindelijk even voorgeschoten en we konden op pad. 

Met een man of 15 in het busje van Gulliver´s Travels. Een heerlijk comfortabel busje, genoeg beenruimte en vol goede energie. Een ieder aanwezig in het busje van gids Fernando had zin in de beklimming. De fijne sfeer werd toch min of meer overschreeuwd door de altijd luidruchtige Amerikanen. Amerikanen worden denk ik opgevoed met het idee om altijd harder, beter en luider te praten dan de mensen om zich heen. Ontzettend vervelend, aangezien je ze ook nog eens kan verstaan. Dus of je nou wil of niet, ontkomen aan het gesprek van een bus vol Amerikanen in de leeftijdscategorie 20 - 22 jaar lukt niet. 

Na een busrit van zo´n twee uur, twee tussenstops om eten, drinken, handschoenen en dergelijke te kopen en een korte pitstop om te urineren, stonden we daar dan. Op de parkeerplaats, aan de voet van deze gigantische reus genaamd Cotopaxi. De gids meldde ons dat de weersverwachtingen ontzettend goed waren, wat ook zo bleek te zijn. Een klim van 310 meter in hoogte, 45 minuten klimmen. Klinkt super stom, maar wat vermoeiend. Op de hoogte van zo´n 4500 meter is ademhalen bijna een sport. Diegene die het meeste adem kan halen wint de race naar boven. De Nederlanders waren blijkbaar goed vertegenwoordigd in de vorm van Elise en mij, want natuurlijk waren wij als eerste daar waar we moesten zijn. 

Wat een uitzicht zeg! Wauw.. Bekaf, maar voldaan, keken wij bovengekomen achterom. Terugkijkend op de weg die wij afgelegd hadden, met de billen in de eeuwige sneeuw van deze fantastische actieve (!) vulkaan, genoten wij dankbaar van het uitzicht dat ons door de weergoden geboden werd. Wat een land, Ecuador je blijft ons verbazen.

Ruim twee uur boven geweest, klimmen en dalen inbegrepen. Afdalen naar de parkeerplaats waar het avontuur begon, we hadden namelijk nog een heerlijk vervolg van het avontuur dat op ons lag te wachten. De voet van de berg volledig afdalen op een mountainbike. Jeetje, wat een belevenis.. Hard joh, hard dat die mountainbikes naar beneden willen. Bijzonder, bijzonder hoe een Nederlander zich onveilig op een fiets kan voelen. Het land waar elke inwoner gemiddeld 3 fietsen heeft, daar ben ik geboren. En toch bang.. Maar, ik ben er stiekem trots op, ik was wel als eerste beneden. 

Beneden gekomen was er even tijd om uit te puffen. Wachten op de anderen, misschien toch iets minder hard moeten afdalen.. Maar nee, het was fantastisch. De menig schoolbus die studenten op schoolexcursie liet gaan stond geparkeerd onder aan de berg. Studenten waren onder de indruk van de verschijning Jochem en Elise en wilden met ons op de foto. Elke student opnieuw.. Na zo´n 50 à 60 foto´s kwam de eerste Amerikaan de berg af. We waren van de studenten af, het busje volgde namelijk op de voet. 

Gauw de bus ingestapt, op naar Quito. Quito, ik wil niet naar je terug op dit moment. Wat een fantastische dag en waarom heb je morgen nou weer zoveel huiswerk voor me klaar liggen? Doe toch niet altijd zo stom..

Jullie raden het al, de dag na de Cotopaxi was van een heel ander kaliber. Heerlijk de hele dag aan mijn bureau naar mijn laptop mogen kijken. Heerlijk huiswerk maken om de mensen met macht ook tevreden te houden. Het weekend waarin ik mijn laatste tripje kon doen was voorbij.. Op naar een nieuwe week, op naar een week zonder andere vrijwilligers. De komende week zal ik het met Aldert, Andrea en Jesse moeten doen. Ik ben benieuwd, maar de tijd vliegt! Nog een weekje lieverd, nog een weekje en dan ben ik weer bij je! Ik mis je, maar we houden nog even vol! Tot snel!

Hasta proxima semana Holanda, chao!