Week 7. (Dag 47 - 51)

De laatste week, hij is aangebroken! Een week waar ik nou niet bepaald naar uitgekeken heb met betrekking tot de werkzaamheden op kantoor. Een week waar ik absoluut naar uitgekeken heb aangezien het mij ineens wel héél dicht bij mijn geliefden brengt. De week begint zoals gewoonlijk weer met de maandag, na een heerlijk weekend op de Cotopaxi en een rustige zondag op mijn slaapkamer (welke bijna op een kantoor begint te lijken, gezien de hoeveelheid huiswerk die hier verricht wordt).

Maandag was weer een dag als vanouds. Huiswerk, huiswerk, huiswerk. In eerste instantie was de planning om de maandag op kantoor door te brengen, de andere vrijwilligers zijn inmiddels gevlogen naar andere plekken op deze wonderbaarlijk mooie aardkloot. Na een kort overleg ´s ochtends is samen met Aldert besloten dat ik mijn werkzaamheden voor la escuela de Holanda ook thuis kan verrichten. Thuis aan de bak dus, vertrouwde omgeving en een heerlijk ontbijtje. Veel valt er verder niet over deze dag te zeggen, alleen dat ik me wel afgevraagd heb of Jesse, Andrea en Aldert zich staande hebben gehouden tussen de doorgaans ontzettend drukke Engelse studenten op de maandag. 

Dinsdag was het zover! Door een ingelaste oefenwedstrijd aankomende donderdag, werd de dinsdag training onverwachts mijn laatste training op het veld van La Liga Arcadia in de zuidelijke wijk Pueblo Solo Pueblo. Een toernooitje, zoals velen mij voorgingen, organiseerde ik om de kinderen een afscheidsgevoel te geven. Zelf foto´s, video´s gemaakt en indrukken opgedaan, nog één laatste training. Toegegeven, ik had er minder moeite mee dan verwacht. Misschien ook wel omdat ik wist dat ik de kinderen bij de donderdagtraining, en zelfs sommigen vrijdag in het zwembad, ook nog zou zien. Een leuke afsluiting, er werd goed gevoetbald en in mijn ogen zijn ´we´ klaar om donderdag de profi´s van Club Deportivo El Nacional Quito af te slachten..

Een dagje op kantoor, een dagje zonder werkzaamheden. De woensdag was een woensdag zoals alle andere qua invulling, maar qua gevoel totaal verschillend. De hele dag achter het beeldscherm gezeten om maar de Hanzehogeschool tevreden te houden. Verschil was echter dit keer dat ik geen mede-vrijwilligers om me heen had om slap tegen aan te lullen. Ik heb veel geleerd in Ecuador, maar jongens wat ben ik goed in ontzettend onnozel praten heb ik gemerkt. De niveau verschillen in gesprekken met menigeen waren ontzettend groot, dikwijls veroorzaakt door de gigantische pleziertjes die ik haalde uit het klieren met de kiddo´s. Nu niemand om me heen, wat stil.. 
Een goddelijke maaltijd stond op het menu. Opperbaas Jesse van de Woestijne en ik hadden de eer om een afscheidsmaaltijd voor mijzelf te koken. Moussaka, het proberen waard vond Jesse. 2 uur en een kwartier voorbereiding, 45 minuten in de oven.. Stipt half 9 stond dan eindelijk de maaltijd op het programma. En was het lekker? Ome Ron zou zeggen, het is binnen te houden. Pap zou zeggen, het kan best voor een keer. Lieverd, ik hoop niet dat je erg van Moussaka houdt, want ik hoef het nooit weer..

Ja ja! De dag des oordeels! Kom maar op Club Deportivo El Nacional Quito, stelletje amateuristische professionals.. Dat gevoelde heerste voornamelijk bij Aldert en mij. Samen voor de groep, samen vele trainingen mogen geven aan de kinderen. Nog nooit eerder waren de voetbalgoden ons goed gezind, in meer dan een jaar partijtjes tegen de profi´s uit het Noorden is er nooit 1 punt gepakt. Gaan we dus nu verandering in brengen was mijn idee. Met een goed voorbereide opstelling en een tactiek die ik in het Spaans mocht gaan overbrengen op de kids was het strijdplan gesmeed. Vol goede moed, in tenuetjes met de kleuren van Local Dreamers gingen wij de strijd aan. Helaas.. Gauw 2-0 achter, de rust in met een 2-0 achterstand! Wat een shit situatie, Dios Mio! Maarrrr.. Onze grote vriend, held en altijd fanatieke alleskunner Jhon vloog vlak na rust als een zwaluw over het veld. Vanuit de verdediging vloog hij naar voren om druk te zetten op de verdedigers van Nacional. De bal werd terug gespeeld op de keeper, Jhon liep door en onze grote vriend de doelman wist niet meer wat hij moest.. De bal werd tegen de benen van Jhon weggewerkt, waardoor de bal als in een flipperkast terugkaatste op de keeper. Deze had op zijn beurt geen reactie en zag de bal in het netje verdwijnen. De goal die het tij deed keren, de goal die te lelijk is voor video! Maar wat een belangrijke, de kinderen van Local Dreamers geloofden er weer in. En het bleek terecht, de uiteindelijke eindstand werd bepaald door de altijd aanwezige Juampi op zo´n 30 seconden voor tijd. 3-2!!! WE HEBBEN GEWONNEN!!! WE HEBBEN GEWONNEN!!! De kids waren door het dolle, ik voelde me eventjes een gigantisch goede trainer en Aldert zag de bui al hangen.. Patat voor iedereen! Gaat je geld kosten grote vriend, sorry! Maar de eerste overwinning in de historie van het Local Dreamer voetbalteam is een feit en ik mocht er bij zijn, ik voel me vereerd. Dank aan u, grote voetbalgod! Wie deze voetbalgod is mag u zelf invullen, voor mij is het natuurlijk niemand minder dan Johan Cruijff!

De laatste zwemles.. Ja, wat moeten we hier nou mee! We willen de kinderen het gevoel geven dat ze kunnen zwemmen, maar ze mogen ook niet te overmoedig worden. We willen niet dat ze buiten de zwemlessen om gaan zwemmen en verdrinken, dat is allerminst het doel van onze zwemschool. Toch maar zonder bandjes de laatste les? Toch maar een klein beetje bang maken voor het allesverslindende water? Ja, doen we! In samenwerking met Andrea, Aldert en Jesse de laatste zwemles van mijn leven (waarschijnlijk..) gegeven! En het was een groot succes, zo´n groot succes dat de pilot in mijn ogen perfect gelopen is. Spelletje, duikplanken, vrij zwemmen, het diepe bad, de kinderen durfden en konden bijna alles. Verschillen in niveau waren er, maar wat een vooruitgang is er geboekt in slechts 5 zwemlessen. Trots ben ik op een ieder, maar mijn maatje Andrès verdient hier even de aandacht.. De eerste les met tranen in zijn ogen aan de kant, spartelend in het water als een vis op het droge.. De laatste les zonder bandjes in het diepe, zonder begeleiding naar de overkant. Het zwemmen is en blijft moeilijk, maar verdrinken deed hij niet. Buddy, ik ben trots op je. Aldert, Andrea en Jesse, ik denk dat wij trots op onszelf mogen zijn. Naast sport als doel hebben we in de zwemschool sport ook zeker als middel ingezet, het is een levensbehoefte en hier hebben we op deze manier schitterend invulling aangegeven! Ik ben in ieder geval trots, mijn laatste les van de pilot zit er op.

Ik wil een ieder die bijgedragen heeft aan mijn pilot van de zwemschool hartelijk bedanken, de mensen van Cascada Spa Quito een enorm warm bedankje geven en ik wil Local Dreamers bedanken voor de kans, tijd en ruimte die ik gekregen heb om mijzelf als manager te ontwikkelen. Ik ben erg trots op de zwemschool zoals hij nu is, mede mogelijk gemaakt door Euroclear Amsterdam (waarvoor ook ontzettend dank!) en hoop de zwemschool in de toekomst als volwaardig project terug te zien op de aanbod pagina van jullie website. Allen, hartstikke bedankt en ik zal terugdenken aan een fantastisch avontuur met ieder van jullie.

Nog een weekendje Nederland, nog een weekendje lieverd! Nog een weekendje en dan staat de grote ijzeren vogel van de KLM op mij te wachten. Maandag vlieg ik terug naar het mooie, pittoreske Meppel om daar te genieten van de kerstdagen met familie en vrienden! Nog eventjes mensen, nog eventjes..

Voor nu chao en tot snel! Hasta luego..