Weekend 8. (Dag 52 - 54)

Het laaste weekend.. Wat ga ik in vredesnaam het laatste weekend doen? Ik heb alles wat ik in Nederland als bezienswaardigheid zag bezocht, ik ben naar een aantal fantastische steden en plaatsen geweest de afgelopen weekenden. Ik ben voldaan, ik ben echt voldaan. 

Besloten werd, in overleg met gastfamilie Ludeña, om de berg Pichincha in een kabelbaantje te beklimmen. Mijn laatste weekend, het laatste weekend met Jonathan en Nidian. Wat is er leuker dan met de familie waar je twee maanden gewoond hebt een afscheidstripje te doen? Op naar TeleferiQo Cruz Loma, een kabelbaan in het Noorden van Quito die je in zo´n 10 minuten ontzettend hoog de bergen in brengt. 

Wauw mensen, wat een uitzicht.. Quito is groot! Nee, dat is niet het goede woord. Quito is gigantisch! Nee, ook niet genoeg. Quito is onbeschrijflijk, laten we het daar maar bij houden. De stad die als een lange sliert tussen twee bergen in een vallei ligt is van bovenaf adembenemend. 70 kilometer lang, slecht 4 kilometer breed. Als een grote broer van Staphorst ligt Quito prominent op zijn plaats. Waar Staphorst louter langgerekte straten en weilanden heeft, heeft Quito de 70 kilometer bij 4 kilometer volledig volgebouwd. In het Noorden zien we het vliegveld Mariscal Sucre en ontzettend hoge, dure, flats. In het Zuiden zien we armoede, weinig glinstering vanaf deze afstand. Zelf vanaf de berg Pichincha is het verschil in rijk en arm gigantisch, wat een bijzonder gevoel in mijn lichaam bewerkstelligde. Zie je wel Jochem? Zie je wel dat het werk bij Local Dreamers nodig is? De kinderen in het Zuiden kunnen door onze ´tools´ even ontsnappen aan de armoede, wij geven ze hoop op een betere toekomst. Wat een fijne gedachte, boven op die berg.

Op naar huis, na een wandeling van een uurtje boven op de berg, op naar huis. Nidian, erg sportief en actief voor haar 61 jaren, begon toch moeite te krijgen met ademhalen op die hoogte. Op naar huis dan maar, op naar bed. Het was al best laat, gauw even wat gegeten en de dag was voorbij. Op naar m´n allerlaatste volledige dag in Quito, de zondag.

De zondag, volgepland met niks doen, was zoals verwacht. Voornamelijk met de ouders gebeld. Heerlijk gekletst, even mentaal voorbereid op de reis naar huis. Het was fijn, heel fijn. Ik weet nu wie en wat er op mij staat te wachten in Nederland, ik kan bijna mijn ongeduld niet meer in bedwang houden. Heerlijk avontuur, fantastische belevenissen, maar het thuiskomen blijft fijner dan wat dan ook. Mijn laatste avondmaal, mijn laatste keer avondeten met amigo Jonathan en madre Nidian. Heerlijk gekletst, veel over Nederland gesproken en herhaaldelijk antwoord moeten geven op de vraag wanneer ik terugkwam om opnieuw een poos door te brengen in huize Ludeña. De vraag bleef onbeantwoord, ik zou graag terugkomen maar nu eerst slapen.. Wanneer ik wakker word, dan is het zo ver. Kom maar op KLM, breng me naar huis!

En inderdaad, ik werd wakker.. Haha, natuurlijk werd ik wakker! Het is maandag 22 december, de dag van het huiswaarts keren van de jongeheer Visser. De dag begint raar, wakker worden in een leeg huis. Zouden ze het afscheid nemen te moeilijk vinden en gewoon aan het werk zijn gegaan? Dan maar douchen, misschien zijn ze straks terug. En ja hoor, Nidian en Jonathan bleken boven de hondjes aan het voeren te zijn geweest. Na het douchen stond ineens een heerlijk, maar dagelijks standaard, ontbijtje op mij te wachten. Een koffie, vruchtensap, twee bruine bolletjes en twee eitjes stonden voor de laatste keer op mij te wachten. De laatste keer.. Wat is dat zinnetje de afgelopen dagen vaak door mijn hoofd gaan spoken, maar wat voelt het fijn om bepaalde acties voor het laatst te doen. Het sluit periodes af, het sluit situaties af! Het brengt me dichter bij Nederland, kom maar op! 

Ik ben er klaar voor, nog even een familie foto en toen was het moment daar. Ik hoefde weinig tot niks te zeggen, Nidian begon spontaan in tranen uit te barsten. Of het tranen van geluk of tranen van verdriet waren, dat laat ik in het midden. Het waren in ieder geval tranen die betrekking hadden op mijn vertrek. Aldert denkt dat het tranen van geluk waren, Aldert vindt het moeilijk toe te geven dat ik eigenlijk zijn favoriete vrijwilliger was denk ik. Haha, Aldert ik ga jou ook missen jongen!

Nu zit ik hier, 10.50 uur op maandagochtend. Op kantoor, achter het beeldscherm waar ik menig ochtend en middag heb doorgebracht. Afgeschermd door twee panelen aan weerszijde van het beeldscherm, nog één keer kijkend om mee heen. Over een kleine twee uur, na de lunch, zal ik voor het laatst met mijn koffers de trap van het kantoor af gaan. Daar zal een geel-zwarte taxi mij de straten van de inmiddels geliefde wijk Villaflora doen uitrijden, daar zal ik voor het laatst achterom kijken en voorlopig (lees: voor altijd) de geweldige stad Quito vaarwel zeggen. Op naar het vliegveld, op naar mijn geliefde leventje in Nederland. Op naar de mensen met wie ik oud wil worden..

Allen, ontzettend bedankt voor het aandachtig lezen van mijn reisblogs. Dit is de laatste die jullie van mij zullen ontvangen, mijn oprechte dank voor de positieve aandacht en reacties die ik heb mogen ontvangen van jullie. Ik heb elke keer met veel plezier de bedankjes en enthousiaste reacties mogen lezen, heeft me erg goed gedaan. Dank!

Als een waar dichter sla ik nu de laatste bladzijde om, het boek is uit.. Symbolisch gezien dan hè? Haha, wat een raar gevoel dat dit de laatste letters zijn die uit mijn vingers, via het toetsenbord, op het beeldscherm verschijnen. Althans, de laatste letters in mijn grote avonturenboek met op de kaft in grote letters Local Dreamers. De bladzijden zijn vol, het boek is compleet. Het avontuur is tot een einde gekomen! Iedereen, in het bijzonder Aldert, Andrea en Jesse, hartstikke bedankt voor het mogelijk maken van dit avontuur. Het is een avontuur om nooit meer te vergeten.. 

Holanda, tot snel! Ecuador, te amo! Local Dreamers, keep up the good work!

Ultima vez, chao! Hasta la vista Ecuador, hasta la vista Holanda!