Week 5. (Dag 33 - 37)

Week 5 alweer! 1 december, de dag die mijn laatste maand in Ecuador laat beginnen. Vanaf vandaag begint het aftellen naar huis officieel. Jeetje, wat een apart gevoel. Nog maar 21 dagen, oftewel 3 weken voordat ik alweer het vliegtuig naar Nederland in zal stappen. Pff, el tiempo vuela! De tijd vliegt! De dagen die gaan komen zullen apart gaan aanvoelen ben ik bang, deze maandag is mijn eerste dag waarin ik full-time huiswerk aan het maken ben. Schoolopdrachten maken, midden in de hectiek van een wereldstad. Wat een bijzonder gevoel, toch verbonden te zijn met Groningen. Tijden vliegen, gedachten vervagen.. Sorry Hanzehogeschool, ik heb nog weinig aan je gedacht in mijn tijd hier. 
Het mocht niet zo zijn.. Bij het opstaan een verschrikkelijke pijn in mijn onderbuik, het voelde alsof ik bij het overeind komen mijn spieren oprekte net onder mijn navel. Net alsof in de nacht de onderste buikspieren gekrompen waren, waardoor het scheurde bij het uitrekken. Aldert gebeld, samen binnen een uur in de taxi naar het ziekenhuis. Prostaatontsteking? Blinde darm ontsteking? Hier moest in ieder geval op getest worden in het ziekenhuis, want ik voelde me echt niet goed. Een aantal buisjes bloed, een potje plas en een behoorlijk aantal uren wachten later kwam de dokter. Meneer, doe uw broek en onderbroek maar even uit... Uhh, Aldert? Wil je even aan de andere kant van het gordijn wachten? De dokter, een voor Ecuadoriaanse begrippen slim ogende man vond het nodig om zijn handen in de grabbelton modus te zetten, waardoor ik in mijn hoofd Lucille Werner al om de groene bal hoorde schreeuwen en ik dacht; Dokter, ik heb er maar twee, doet u voorzichtig? Gelukkig kwamen een aantal tellen later de verlossende woorden. Ik had geen blijk van pijn gegeven, een ontsteking kon het niet zijn. Of ik wel even $131.45 wilde afrekenen en een aantal pilletjes wilde ophalen. Ik was gezond, in mijn bloed en plas was ook niks te vinden. Opgelucht terug naar kantoor, nou ja.. Het was al bijna 7 uur, dan maar naar huis en gauw slapen. Morgen weer een dag! 

Dinsdag, weer geen tijd voor mijn schoolopdrachten. ´s Ochtends begonnen aan het inlezen van mijn opdrachten. Na een uurtje of anderhalf mijn bed uitgesprongen, onder de douche en gauw mijn standaard brood met koffie naar binnen schuiven. De bus in, op naar kantoor. Nogmaals eten, lunchen met de boys! Na de lunch gauw naar de voetbalschool, werken begint echt een routine te worden en de dagen gaan voorbij op de automatische piloot. Dinsdag ook alweer voorbij, de dagen vliegen en er is weinig tijd om stil te staan bij het leven in Nederland dat ik zo mis.

Het midden van de week, mijn vrije dagje! Heerlijk, eindelijk tijd om aan school te werken. Anneke, je mag trots op me zijn. Ik heb deze dag keihard lopen buffelen aan mijn opdrachten, maar wat zadelen jullie mij op met een onzinnige opdrachten zeg. Haha, grapje.. Ik weet dat het belangrijke opdrachten zijn, maar in vergelijking tot de uitvoering van een stage is de documentatie een straf. Toch moet het gebeuren, het leven bevat helaas ook minder leuke dingen. En laten we dan maar verstandig zijn en zeggen dat we van de tegenslagen des levens het meeste leren. Dus.. Toch hartstikke bedankt Hanzehogeschool, documenteren is leren!

Een kopìe van de dinsdag, zo wordt donderdag in mijn hoofd genoemd. Het enige verschil met dinsdag is dat de donderdag vaak betekend dat het weekend voor de boeg staat. Daarom is donderdag mijn favoriete voetbaldag, een klein beetje uitslapen stiekem en dan op naar la cancha, het veld. Inmiddels ben ik behoorlijk gepromoveerd in de rangorde van de voetbalschool, ik neem alle trainingen voor mijn rekening, bereid ze voor en voer ze uit. De kids ervaren mij als een profe loco, maar ik begin zelf steeds meer te merken dat ik strenger begin te worden. Waar het eerst tijd was voor een dolletje begint nu meer tijd ingepland te worden om daadwerkelijk de kinderen techniek en tactiek aan te leren. Ik sta ook in mijn ´vrije tijd´ op het veld en wil graag bij vertrek het gevoel hebben dat ik die kids wat heb geleerd op voetbal-, zwem-, of levensgebied. Daarom dan maar iets strenger, dollen mag voor en na de training wel.

Zwemles 3! De schoolslag heeft vandaag de eer gekregen, we gaan de kinderen van de zwemschool eens kennis laten maken met de opperbaas van de zwemtechnieken. De schoolslag, de slag die ongeveer elke Nederland in zijn motoriek heeft gebrand staan. Elke Nederlander zal in een noodsituatie als eerste terugvallen op de schoolslag, dus een basistechniek die bij de kinderen niet mag ontbreken. 
Shit! Het zwembad heeft mankementen. Bij aankomst bij het zwembad blijkt dat één van de twee noodzakelijke zwembaden waar wij wekelijks gebruik van maken is stuk. De eerste vraag die mij te binnen schoot was wat er dan stuk aan het bad kan zijn? Het is een badje met ongelooflijk vies water, dus een zuiveringsinstallatie zouden ze niet hebben of was al jaren stuk. Verder is er geen afvoer, geen whirlpool, geen stroomversnelling, wat is er in godsnaam stuk? Nou ja, niet belangrijk. Improviseren dan maar, op intuitie in het diepe bad de kinderen de schoolslag aanleren. Het bleek makkelijker gezegd dan gedaan, anderhalf uur later hebben we denk ik 2 van de 9 kinderen de schoolslag kunnen leren. Veiligheid bleek belangrijker dan techniek, kinderen in het diepe zijn bang en zijn ook nog eens snel uit het oog te verliezen. Volgende week de les nog maar eens herhalen, in de hoop dat het bad het weer doet.

Helaas dit keer geen mooie vooruitzichten, het weekend is gereserveerd voor de grote boze vijand die huiswerk heet. Ik heb je nooit gemogen, mag je nog steeds niet en zal je nooit mogen huiswerk. Jammer dat ik je heb leren kennen, maar ik ben je dankbaar voor de vele leermomenten die je mij hebt laten ervaren. Ooit zal ik voorgoed met je afrekenen, maar nu gaan wij weer even lekker een weekendje strijden tegen elkaar. Kom maar op, een weekend lang! 

Hasta la vista Holanda!