Weekend 3. (Dag 17 - 18)

Montañita, Montañita, Montañita! Wauw, wat ben je een geweldige stad! En wat een ongelooflijk leuke mensen. Een heerlijk weekend achter de boeg, wat was het genieten. Na een enorme busreis, van Quito via Quayaquil en Santa Elena na ruim 11 uur aangekomen in Montañita. Zo fantastisch als mijn eerste indruk was van Canoa op het moment van de bus verlaten, zo in het niets viel deze indruk bij de eerste kennismaking met Montañita. Vooraf gestelde verwachtingen door anderen werden gelijk bevestigd, de stad ademt feest en plezier. Montañita, bekend als de mooiste badplaats aan de kust van heel Ecuador en wellicht heel Zuid-Amerika doet zijn beruchte status zeer zeker eer aan. In de vele souvenirwinkels die de stad rijk is hangen overal shirts met de tekst ´I survived Montañita´. Kortom, er stond ons heel wat te wachten.

Na aankomst om een uurtje of 10 in de ochtend direct met Niklas en Nicholas op pad naar het gereserveerde hostel Karukera. Een eerder ontmoette vriend van Nicholas, genaamd Miguel, zou voor ons een hostel boeken zodat wij gelijk konden intrekken bij aankomst. Maar zoals wel vaker het geval is in Ecuador worden beloftes niet altijd nagekomen. Geen enkel probleem, bij melden bij de receptie bleek dat het hostel zo goed als leeg was. Zonder reservering gewoon welkom, dus op naar boven en de spullen dumpen. Eenmaal de spullen gedumpt gelijk de zwembroek en een luchtig shirt aangetrokken en op naar een ontbijtje. Ontbijten in Montañita is iets speciaals bleek al snel, het kan duur en luxe in één van de vele restaurants aanwezig in het drukke centrum. Maar het kan ook goedkoop bij een soort van marktkraampjes met plastic stoeltjes er voor. De tweede optie leek ons de beste, puur omdat we Nederlanders zijn waarschijnlijk. Omeletje kaas-ham met geroosterd brood, vergezeld door een verse meloen milkshake. Een typisch Ecuadoriaans kust ontbijt en wat was het lekker! De busreis had ons moe gemaakt, maar na een kopje koffie als toetje was ik tenminste behoorlijk fit. Goede rust gehad in de bus, maar door het stilzitten toch slaperig gebleven. Dan maar op naar het strand, uitrusten en bijkomen.

Over de onverharde wegen van het stadje, tussen de marktkraampjes en hippies door naar het strand. Wat een gezicht zeg! Surfscholen, parasailing, mannen met surfboards, hippies met rasta´s.. Een filmscenario, maar dan in het echt! Genieten, echt mijn ding. Ogen uitgekeken, wat een gave stad. En zo heerlijk rustig, tranquilo zoals ze dat hier zeggen. Wat opviel was dat de mensen woonachtig in Montañita zich opstelden als enorm vriendelijke en gastvrije mensen die blij waren met het toerisme. Ze zijn waarschijnlijk erg trots op hun stad, waar ik ze dan ook groot gelijk in geef.

Het strand.. Wederom wauw! Gekleurde parasols, verrijdbare restaurantjes, zwerfhonden, door de zon gekleurde surfers die volleybal speelden, het is een plaatje op zich. Ik heb het geprobeerd vast te leggen op foto´s, kijk hiervoor bij de foto´s mocht je nieuwsgierig zijn.
Afdingen kon zelfs op het strand, de nieuwe sport van Nicholas blijkbaar. Strandstoeltjes, $4 per stuk. Het is hem gelukt om 3 strandstoeltjes voor $5 totaal te bemachtigen. Handdoek uitgelegd, tas veilig onder de stoel en de zee in.

Heerlijk warm water, zoute smaak in je mond en genieten van de zon op je schouders. Het ultieme zon, zee, strand gevoel was meer dan aanwezig in Montañita. Aan geen enkele behoefte hoefde gebrek te zijn, alles was mogelijk. Van warme maaltijden tot koude drankjes, één keer hard fluiten en de verkopers kwamen op je af alsof je wat voor ze had in plaats van andersom. 

Na een heerlijke middag aan het strand met z´n drieën toch nog even het Nederlandse trots verkondigd. Een henna tattoo met z´n drieën genomen, puur omdat Nicholas weer even z´n afding tactieken wilde beproeven. 3 Hollandse leeuwen voor $10. We lopen nu alle 3 een maand lang met een hele lelijke leeuw op onze bovenarm, maar Nicholas was gelukkig. Prima toch?

De dag zat erop, avondeten it is! Aan restaurants, tentjes, straatbarbecues geen gebrek. Toch besloten om een toko op te zoeken waar het eten goed en niet duur was. En niet onbelangrijk, er was voetbal op tv. Een bord spaghetti naar binnen gewerkt, de wedstrijd uitgekeken en op naar de kamer voor een uurtje uitbuiken. Na het uurtje rust de discotheek ingedoken, Nicholas z´n buddy Miguel bleek hier MC te zijn en wij waren z´n specials guests. Een kleine VIP behandeling was dan ook wel op z´n plek, we werden even goed omgeroepen als de boys uit Holanda. Helemaal leuk natuurlijk, maar er bleken veel meer Nederlanders te zijn. Montañita is echt een trekpleister voor de toerist die z´n rust zoekt in een goddelijke omgeving vol rust. 

Een uurtje of half 4, 4 uur lagen we uiteindelijk in bed. Heerlijke avond gehad, stappen in een discotheek waar de vloer van strandzand was. Op slippertjes, zwembroek aan en een biertje in je hand. Wat een leven hebben ze daar! Morgen weer een dag, dus nu gauw nagenieten van een leuke dag. Nog even een aantal lieve woorden naar m´n lieve vriendin gewhatsappt, ik wil hier met haar wonen later! Surfschool Visser is altijd m´n droom geweest, haha..

Zondag, laatste middag alweer in Montañita. Je zou zeggen, stelletje leipo´s om 11 uur in de bus te stappen voor anderhalve dag zon. Maar niks is minder waar, in Ecuador is dit heel normaal. En wie zijn wij om hier niet in mee te gaan? Heerlijk man, even de drukte van de stad ontlopen en bijkomen met een frisse zeewind door je haren. De geur van de zee, een cocktail in je hand en met je ogen dicht heerlijk in de strandstoel nadenken over de week die komen gaat. Perfect toch?

Nog even de gigantische golven getrotseerd met z´n drieën. Helaas niet meer kunnen surfen, maar de golven waren zo hoog dat je zelfs met alleen je lichaam al een meter of 25 meegesleurd werd, lachen joh! Miguel en z´n vrienden opgezocht na het dagje zee, we wilden ergens douchen en niet naar zout zeewater ruiken in de bus. Blijkbaar is het normaal om op straat voor een Dollar per persoon te kunnen douchen bij een ontzettend vaag mannetje die heel goed tot 9 kon tellen in het Engels. ´Quieren Shampoo?´ vroeg de beste man. Oftewel, willen jullie shampoo voor tijdens het douchen? Slechts $0,25 cent zei hij. Prima, doen we. Wat bleek nou? Hij had helemaal geen shampoo, hij dus rennen naar de winkel en kwam terug met flesje ten groten van een hotel flaconnetje shampoo. Zo gaat dat in Ecuador, ze doen alles voor je, als je maar betaald. Naar de winkel voor een flesje shampoo, geen probleem. Klant is koning!

Na de douche even snel een hamburger op straat gekocht, kost niks en je zit stampvol. 17.00 uur ging de bus alweer richting Puerto Lopez, alwaar wij een uurtje moesten wachten op de bus van 19.00 uur richting Quito. Eenmaal in Puerto Lopez aangekomen zaten we nog geen 5 minuten of Nicholas had alweer een jochie van een jaartje of 7 aangesproken. Wilson, zoals het ventje heette, wilde graag met ons voetballen. Zijn broer gaf hem geen liefde, die ging liever naar de sportschool dan met hem te spelen. Zijn vader heeft hij nooit gekend en zijn moeder werkt de hele dag om rond te komen. Wilson werd opgevoed door z´n opa, zoals hij vertelde. Dit brak ons hart wel een beetje, helemaal toen Nicholas en ik op den duur op het stoepje gingen zitten en Wilson helemaal in de armen van Nicholas ging liggen. Het ventje mistte liefde. Nicholas besloot een zak chips welke hij kort daarvoor gekocht had aan het ventje te geven, z´n oogjes glunderden helemaal! Waarschijnlijk kreeg dat ventje niet alleen te weinig liefde, maar ook te weinig eten. Gelukkig vertelde hij dat hij deze avond wel gegeten had. 

Het plezier hield plots op! Moeder Wilson kwam er aan, ´Wilson hier komen, nu!´. Met een neergeslagen houding liep Wilson naar z´n moeder, hij zei plotseling niets meer. Met een brok in de keel kijken wij hoe het mannetje aan de hand van z´n moeder aan de horizon verdween. Een kleine 15 minuten later zijn Nicholas en ik achter ze aan gelopen, op zoek naar het mannetje. De volleybal die wij gekocht hadden in Montañita, waar Wilson zo graag mee speelde, was voor hem! We wilden hem de bal schenken, zodat hij wat om te spelen had. Helaas.. Hij was nergens meer te bekennen. Jammer, maar is niet anders! De realiteit laat niet altijd plezier en vreugde toe, zelfs als je het goed bedoeld niet. Een harde les, niet iedereen heeft het goed en wij zijn ook niet machtig genoeg om iedereen te helpen. Het feit dat we het mannetje een half uurtje plezier hebben gegeven voelde dubbel, maar moet eigenlijk als voldoening voelen. Nu vraag ik me alleen heel erg af of hij wel z´n chips heeft mogen opeten van z´n moeder of dat hij op z´n kop heeft gekregen. Nou ja, dat zal ik nooit weten.. Niet bij stilstaan, niet te veel medelijden hebben, anders is dit vrijwilligerswerk niet mogelijk. Er boven staan, zoeken naar mogelijkheden tot het vrolijk maken van anderen, daar draait vrijwilligers werk voor. Dienstbaar zijn, nederig en behulpzaam. Dat is wat ik van dit mannetje geleerd heb, Wilson bedankt!

19.00 uur! De bus naar Quito vertrekt, wederom plekken vooraan! Nog zo´n 8 uur te gaan, dan is het drukke leven van Quito weer om ons heen. Kom maar op, opgeladen op weg naar een nieuwe week vol uitdagingen. Aankomende week gaat de zwemschool open, dus maandag na m´n dagelijkse portie Spaans maar keihard aan de bak. Montañita, je was geweldig! Ik ben van je gaan houden, maar ohhh wat mis ik Meppel. Tot snel, welterusten voor nu! Vrijdag horen jullie weer van me, ciao!

Buenas noches y saludos!