Weekend 4. (Dag 24 - 25)

Ecuador, wat een land! Waar ik vorig weekend met de boys aan het strand lag, zat ik afgelopen week zomaar in de jungle. Op slechts 2 uurtjes rijden met de bus ligt het kleine stadje Mindo. Midden in de jungle gelegen bezit Mindo over één van de mooiste landschappen die mijn ogen de afgelopen 21 jaar hebben mogen aanschouwen. Wat een verschil met Nederland. Bergen, dalen.. Rivieren, rotspartijen.. Van palmbomen tot varens, van bamboe tot gigantische grassoorten. Mindo heeft het allemaal! En dat op slechts 2 uurtjes met de bus. Wat is Ecuador toch een prachtig, veelzijdig land!

Wederom een weekendje met de amigos erop uit getrokken om opnieuw een weekendje te ontsnappen aan de keiharde realiteit die Quito heet. De kloof tussen arm en rijk, het drukke leven, Quito is fantastisch. Maar wat hebben de weekenden toch een belangrijke functie, in de weekenden kunnen de vrijwilligers zich opladen voor een nieuwe week buffelen in de drukte van de hoofdstad van Ecuador.

Opladen, dat is dit weekend zeker gebeurt. Voor het eerst op zaterdagochtend vertrokken, in plaats van vrijdagnacht. De eerste goede nacht van het weekend was dus in ieder geval een zekerheid. Lekker in mijn ´eigen´ bedje in het huis van Jonathan en Nidian kunnen uitrusten van een belangrijke week. Helaas ging de wekker zaterdagochtend toch redelijk vroeg, 5 uur stond ik namelijk naast m´n bed. Om 6 uur verzamelen bij kantoor, om vanuit daar met Guus, Tiemen, Elise en Tessa in de Ecovia bus richting het meest noordelijke busstation Ofelia af te reizen naar Mindo. Aangekomen op Ofelia viel gelijk op dat dit busstation minder bereikbaar en belangrijk was dan Quitumbe. Wat een gemoedelijke en rustige sfeer hing hier. Voor het eerst dus niet op reis vanaf Quitumbe, wat mij altijd erg goed bevallen was. Om 7.40 uur vertrok de bus richting Mindo, een kleine twee uur slaap later werd ik gewekt door de abrupte stop die de buschauffeur blijkbaar nodig vond. We waren in Mindo, wauw.. Jungle, regenwoud, bosque nublado, hoe je het ook wil noemen.. Mindo is schitterend!

De Lonely Planet, blijkbaar een belangrijke reisgids, vertelde ons dat Hostal Rubby een fantastisch hostel moest zijn waar de rust van de jungle het best tot zijn recht kwam. Met de serene rust, verscheidene vogels en de karakteristieke houtwerken die het hostel bezit kon een mens goed ontspannen vertelde de Lonely Planet ons. Op naar Hostal Rubby dus!
Net buiten het centrum van Mindo, voor zover het kleine stadje al een centrum kon bezitten, lag het hostel. De eigenaar, een birdwatcher in hart en nieren, had een geweldige plek voor zijn hostel gevonden waar inderdaad een mens goed tot rust kon komen. Al gauw werd besloten dat voor $10 per nacht wij hier zeer zeker onze behoefte aan nachtrust konden vervullen. 

Na het uitpakken van de weekendtas op naar het centrum van Mindo, wat eigenlijk achteraf gezien de hele stad ook was. Hier ontbeten, waarna besloten werd om informatie in te winnen. Wat gaan we doen in Mindo? Mindo staat bekend om haar schitterende jungle, haar fantastische watervallen, de rivier en de extreme sporten die hier beoefend kunnen worden. Dat leek ons wel wat, dus op zoek! 
Na de ingewonnen informatie met z´n allen besproken te hebben werd er besloten om de eerste dag met La Tarabita, de kabelbaan, richting de watervallen te gaan. Voor $5 per persoon in een gammel bakje van de ene bergtop naar de andere, het was een kabelbaan van 530 meter boven een ravijn die waarschijnlijk de helft zo diep was. Anderhalve minuut boven de afgrond zweven, zonder begeleiding, om watervallen te zien. Het klinkt gekkenwerk, maar wat was het het waard! De jungle heeft zoveel te bieden, alleen voor de jungle zou je hier al willen hiken. De prachtige bijkomstigheid, tevens toeristische trekpleister, waren natuurlijk de watervallen. Bewapend met de GoPro op zoek naar watervallen, zwemmen onder de watervallen was onze missie. Na een aantal kleine watervallen gevonden te hebben, waar op zich prima gezwommen kon worden, toch op zoek gegaan naar grotere. En gevonden! Na een hike van zo´n twee uur vonden wij de waterval Colibrie, een waterval van zo´n 15 meter hoog die ons uitnodigde voor een duik. In de zwembroek gehezen, GoPro in de hand en het water in gedoken. Oh man, wat was het gesmolten ijswater koud. Het koude water kon ons echter niet tegenhouden, wij hebben zo´n uur gezwommen onder deze fantastische waterval. Verder was er niemand te bekennen, ons eigen privé meertje in een soort van grot. Waanzinnig, een plaatje om nooit meer te vergeten.

Na het zwemmen was het tijd om terug te gaan richting de kabelbaan, uiterlijk 16.30 uur konden we nog terug. Gauw naar boven gehiked, de kabelbaan genomen en op dezelfde manier als we boven zijn gekomen naar beneden richting Mindo gegaan. Onze gids Juan had een grote pick-up truck ingehuurd waar wij achterop mochten staan. Als een stel Guerrilla strijders door de jungle racen, wat moeten dat gave foto´s hebben opgeleverd.

Terug in het hostel. Gauw omkleden, want wat een honger krijg je van de stijle paden door de jungle. Pizza, dat was de nieuwe missie. De missie bleek echter makkelijker dan verwacht. Van de ongeveer 10 restaurantjes die Mindo rijk was waren er 6 of 7 een pizzeria. Na het eten de enige bar in Mindo opgezocht, wat een ontzettend kansloos tentje bleek te zijn. Salsa muziek kwam ons al uit de oren, maar hier helemaal. Een biertje drinken op het balkon van het hostel dan maar. Met de rand van de jungle op zo´n 50 meter hebben wij de avond goed doorstaan uiteindelijk, op tijd naar bed. Morgen tubing uitproberen!

9.30 uur. Juan staat voor het hostel, opnieuw met een super mooie pick-up truck. Juan heeft wederom een uitstapje voor ons geregeld, wat een held! Voor $20 per persoon gaan wij in opblaasbare banden de rivier trotseren. Achterin de pick-up truck met één van de gidsen die mee de rivier op gaat 40 minuten bergopwaarts gereden. Wat is het achterop zo´n truck leuk, maar ook doodeng. 
Bovengekomen de kleren uit, zwembroek aan. Helm op, zwemvest aan en het koude water in. De tubing-gear, bestaande uit 7, in een cirkel aan elkaar geknoopte banden, bleek in het midden lek te zijn. 1 band minder dus, wat ook 1 gids minder betekende. Na het ombouwen de rivier op! Jeetje, dit water is nog kouder dan dat van de watervallen. De gids, de eerste Ecuadoriaan met groene ogen, was een regelrechte held. In z´n eentje 5 Nederlands op een drijvend vlot van opblaasbare banden helpen de rotsen te ontwijken. Dat die man z´n benen niet gebroken heeft blijft een wonder. Halverwege werd de rivier erg sterk, waardoor het voor de gids in z´n eentje ook redelijk onbegonnen werk begon te worden. Al gauw sloeg het ´noodlot´ toe. De band waar Tiemen op hoorde te zitten klapte, een gat met een doorsnee van zo´n 30 centimeter vertelde ons dat een rots de band doorboort had. Dit maakte het avontuur op het water eigenlijk alleen maar spectaculairder, het werd moeilijker om goed te blijven zitten en de ruimte die over was voor de klapband werd nu opgevuld door Tiemen. Het werd een krappe bedoening op het gehavende vaartuigje, maar het kwam het avontuur alleen maar ten goede. 

Na ruim een uur op het water gestreden te hebben stond ineens Juan boven op een gammel hangbruggetje met z´n fotocamera. Allemaal even zwaaien naar het vogeltje! Het einde van de reis over de onstuimige rivier was daar, wat was het gaaf. Omkleden, opwarmen en opnieuw achterop de pick-up. De reis naar beneden ging nóg harder, waardoor je moeite had om in evenwicht te blijven achter de terreinwagen. Rond 12.45 uur teruggekomen bij het hostel, waar gedoucht werd en de spullen ingepakt werden voor de terugreis. Nog even wat rust gepakt in de hangwat, waar ik natuurlijk weer in slaap viel.. Hangmatten, ik weet niet wat het is, maar ik slaap er verdomd goed in. Heerlijke dingen, ik wil er thuis eentje!

Gauw een warme maaltijd naar binnen, de bus om 17.00 uur richting Quito stond ons al op te wachten. Prachtige plekken vooraan in de bus, heerlijke beenruimte dachten we. Ruimte was er wel, meer dan genoeg, maar dat dachten andere reizigers ook. De stoelen waren bezet, dus vond een stelletje het nodig om op de grond te gaan liggen precies voor onze stoelen. Nou ja, dan maar slapen. Ik slaap immers overal en altijd. En zo ook deze korte reis weer, opnieuw wakker op het busstation geworden. Ecovia terug naar kantoor, vanaf daar de taxi richting casa Nidian y Jonathan. 22.30 uur in bed, mooie tijd. Dromenland was dichtbij, dus ik ben er gauw heen gegaan. Op naar een nieuwe week, de tweede les van de zwemschool zal gaan plaatsvinden. Drukke week voor de boeg, maar morgen ben ik op de helft van m´n avontuur. Het is hier fantastisch, maar we beginnen met aftellen hè lieverd? Ik mis je, zie je snel weer! 

Chao Holanda, hasta luego!